o anki yaşadıklarım..
Üsten ikinci zile basarken ellerim titriyordu.

Kapı açıldığında ben basamakları titreyen bacaklarımla birer birer çıkarken.

Sen 4.kattan 2şer basamaklarla aşağıya iniyordum.

Ben birinci katta vardığımda sen 4.kattan 2.kata varmıştın...

Sana elimdeki zarfı uzattığımda ellerim ve ayaklarım titriyordu.

Elin elime deydiği anda sana sarılmak ve ağlamamak için kendimi zor tuttum.

O anda dokunsalar ağlayacaktım.

Bana beni dinlermisin dediğinde mutlu ol demiştim, tekrar dediğinde.

Yine mutlu ol demiştim üçüncü kez dediğimde ise 6_7.basamak inmiştim.

Belki beni duymadın mutlu ol birtanem demiştim.

Kapıyı nasıl kapattığımı kendimi dışarıya nasıl attığımı hatırlamıyorum.

Bir an gelen otobüsün altına kendimi atmak geldi.

Nedense durdum, kaldırımlarda ağır ağır yürümeye başladım.

Ne kadar yürüdüğümü hatırlamıyorum.

Ve sonra kendime geldiğimde gözlerim yaşlıydı.

Yumruklarımı sıkmıştım…

Neden sevdiklerim beni hep terkediyorlar.

Neden sevdiklerimi eller alıyor. 

Neden ben bu kadar yalnızım neden ben bu kadar sevgisizim .

Ve bundan sonra hiç sevip sevilmeyecek miyim yoksa…

Bunları düşünürken araba farları üstüme üstüme geliyorlardı.

Bir delilik yapacağımdan korktuğum için bir sokağa attım kendimi.

Gece karanlığında yürürken içimdeki boşluğu düşümdüm.

Sensizliği düşündükçe deli oluyordum...

İnsan birini sevince mutlu oluyor zaten..Dunya  sevgi ve mutluluk üstüne kurulmuş…

Sen beni hiç sevmesende aklım ve fikrim bende olmasa da sen başka yerlerde.

Olsan dahi ben seni seviyorum o yeter bana.   

Yeni fısıldayarak söylüyorum mutlu ol birtanem mutlu ol damlam…

  ezkovikli          n.a                                                                                           

        Kütahya                                                                                                 

              22.11.2001